Ψτ, Μεγάλε, τι γίνεσαι;

Καιρό έχουμε να τα πούμε. Τελευταία φορά Σου μίλησα γιατί Σε είχα ανάγκη, καθώς ήξερα με τι επιστήμονες είχα να κάνω κι απελπίστηκα. Βέβαια, κάθε φορά που τα λέγαμε ήμουν απελπισμένος, αλλά εκείνη η φορά ήταν η πιο ζόρικη. Καλά ξηγήθηκες κι Εσύ όμως. Την άφησες να φύγει. Και καλά έκανες, εδώ που τα λέμε. Σκεπτόμενος εκ των υστέρων ότι δε θα συνέβαινε τίποτα καλύτερο και κάθε μέρα απλώς θα επιβίωνε με περισσότερους πόνους και μεγαλύτερη αδυναμία, ήταν μάλλον ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί.

Πριν από Εκείνη, δε θυμάμαι πότε είχαμε ξαναμιλήσει. Άντε να Σε έπιανα στο στόμα μου άμα το επέβαλε κανένας στίχος, τίτλος ή ατάκα: «Θε μου μεγαλοδύναμε πού’ σαι ψηλά κει πάνω», «What if God was one of us» κι άλλα τέτοια. Δε βοήθησες κι Εσύ ποτέ βέβαια να έχουμε καλύτερες σχέσεις. Θα μου πεις όμως, και δίκιο θά’ χεις γιατί Θεός είσαι κι έχεις de facto δίκιο σε όλα, εδώ δεν κάνεις κάτι να βοηθήσεις ανθρώπους που πραγματικά έχουν ανάγκη, μ’ εμένα θ’ ασχολιόσουν; Δε σε αδικώ. Δε μπορώ άλλωστε. Εδώ εσύ που μπορείς τάχα να κάνεις τα πάντα και δε μπαίνεις στον κόπο να αδικήσεις κανέναν. Καλά, όχι και τελείως κανέναν δηλαδή… Παραδέξου το επιτέλους ότι ο Αδάμ δεν έφταιγε σε τίποτα! Η Εύα τον έπεισε! Και μη μου αρχίσεις πάλι τη γνωστή ιστορία, «πλευρό του ήταν, κατά βάθος τα ήθελε ο κώλος του»! Το μυαλό Εσύ της το έδωσες, όχι το πλευρό! Να μην την έκανες σαχλοκούδουνο!

Άλλη ιστορία αυτή όμως. Ξέρεις τι σε ήθελα;

Σαφώς και ξέρεις. Θεός είσαι. Μαλακίες που ρωτάω…

Έλα που σε πείραξε η λέξη από μι! Εδώ λένε συνέχεια τη λέξη από γάμμα για τον Μικρό και δεν τσινάς! Μη μου πεις, ακόμα Σου πάει κόντρα επειδή δεν απομάκρυνες απ’ Αυτόν εκείνο το πικρό ποτήριο; Έλα, μην Τον ξεσυνερίζεσαι, μικρός είναι ακόμα, δεν ξέρει τι κάνει… 

Άκου, ξέρω πως δεν τα πάμε καλά οι δυο μας. Ξέρω πως δε θα πιστέψω ποτέ πάλι σε Σένα, όπως έκανα πιτσιρικάς. Ξέρω πως θα παραμείνω ένας ορθολογιστής που αναζητεί τα επιστημονικά τεκμήρια και δεν πιστεύει σε θαύματα, παρά μόνο σε λύσεις, γνώσεις και συμπτώσεις. Και δε θα πιστέψω ποτέ πως βάζεις το χέρι Σου για να προκύψουν οι τελευταίες. Εδώ δε βάζεις το χέρι Σου για να μην πεθαίνουν νεογέννητα παιδιά από καρκίνο, ούτε για να μη σκοτώνονται άνθρωποι για ένα πράμα κάτω από τη γης που του έχουμε δώσει αμύθητη αξία χωρίς λόγο, ούτε για πολύ χειρότερα και βαρύτερα πράγματα που τρέχουν τώρα, συνέβαιναν παλιότερα και δε θα σταματήσουν ποτέ να γίνονται. Θα έβαζες το χέρι σου για μικρότερα;

Όμως, λένε οι Γραφές ότι έφτιαξες τον κόσμο. Κι έτσι, ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι καταστάσεων που με την πάροδο αιώνων κατέληξε στα τελευταία 31 χρόνια. Κι ήθελα να πω μερικά πράγματα πάνω σε αυτό το χρονοδιάγραμμα.

Θα ξεκινήσω από την αρχή με ένα τέλος. Σαν σήμερα, πριν από 4 χρόνια, Την έχασα. Αλλά πριν από 31 χρόνια, τότε που ήμουν ένα χάος μέσα σε μια μήτρα κι Εκείνη ένα χάος τυλιγμένο με απόγνωση, Την βρήκα. Και Της έδωσα νόημα με τον ίδιο τρόπο που Εκείνη μου έδωσε ανατροφή. Και με διαμόρφωσε πολύ καλύτερα από τους παπάδες Σου και τις Γραφές Σου και πόσα ακόμα. Κι ήταν εκεί για μένα ακόμα κι όταν δεν ήμουν εγώ για Εκείνη. Και με στήριζε ακόμα κι αν δεν το έδειχνε και δεν το καταλάβαινα και μου φαινόταν λάθος ο τρόπος της (Σου θυμίζει κάτι; Ναι, μπηχτούλα ήταν αυτό!). Και ήθελα να Σ’ ευχαριστήσω για Εκείνη.

Αυτές οι συμπτώσεις που προκύπτουν ως ένα μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα από εκείνο το πρώτο φτιάξιμο που έκανες, οδήγησαν πριν από 18 χρόνια να πρωτοέρθω σε επαφή μαζί Της. Κι ας μην Την ήξερα, κι ας μην Την έμαθα και τόσο καλά, κι ας μην Την τιθασεύσω ποτέ, κι ας μην ασχολούμαι μαζί Της πια όσο θα ήθελα. Μέσα από Εκείνη, ανακάλυψα τον κόσμο ξανά, ανακάλυψα τον εαυτό μου ξανά και με βοηθούσε να τον ξαναβρίσκω όποτε τον έχανα (Σου θυμίζει κάτι κι αυτό; Έλα, ήταν καλή μπηχτή αυτή, Σε τιμά!). Και μπορεί Εκείνη που ακούω περισσότερο να Την λένε του διαόλου και ξέρω ότι δεν τον χωνεύεις τον παλιορουφιάνο, αλλά αυτοί που με ώθησαν να Την ανακαλύψω (ναι, εκείνος κι Εκείνη), είχαν μεγάλη πίστη σε Σένα και νιώθω ότι Στο χρωστάω λιγάκι. Οπότε, Σ’ ευχαριστώ και για Εκείνη.

Τέλος, μέσα στους αιώνες που μεσολάβησαν, φτάνουμε στην τρέχουσα περίοδο. Και σ’ Εκείνη. Ξέρεις τι παίζει, δε θα Σου πω περισσότερα, δε χρειάζεται, κοτζαμάν Θεός είσαι! Ούτε θα μπω στον κόπο να προσευχηθώ. Καταρχάς, Εκείνη δεν θα το ήθελε. Ίσως προτιμούσε να προσευχηθώ για μένα, ενώ ταυτόχρονα θα με παρακινούσε να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Αυτό δεν παίζει να Σου θυμίζει κάτι, δεν το έκανες ποτέ. Το κάνει όμως Εκείνη. Το καλύτερο είναι πως ποτέ δεν το έχει κάνει ευθέως. Γι’ αυτό Την λατρεύω. Και θέλω να Της βγει αυτό που έχει βάλει στόχο. Και ξέρω πως θα τα καταφέρει. Και δεν ξέρω για Σένα, βασικά ξέρω, δεν πρόκειται να ασχοληθείς, τα είπαμε αυτά, εγώ όμως θα κάνω ό,τι μπορώ για να Τη βοηθήσω να Της βγει. Όπως κι Εκείνη μου θυμίζει τι σκέφτομαι και τι θέλω να κάνω και να πετύχω και με ξυπνάει, πιθανότατα άθελά Της. Κι αυτή τη στιγμή, είναι ο μόνος άνθρωπος που έχει πίστη σ’ εμένα, κάτι που εγώ ακόμα δεν έχω στο 100%. Οπότε, θα ήθελα να Σ’ ευχαριστήσω και για Εκείνη.

Αυτά τα ολίγα Μεγάλε. Ξέρω πως δε θα μου απαντήσεις, δεν περιμένω κάτι τέτοιο άλλωστε, απλώς, ήθελα να Στα πω. Δεν ευθύνεσαι άμεσα για Εκείνες, όμως κάποτε λένε πως έφτιαξες τον κόσμο, οπότε, αν ισχύει, ίσως να σου αξίζει ένα μικρό credit. Δε μπορώ να υποσχεθώ πως θα τα ξαναπούμε, μπορώ όμως να υποσχεθώ πως άμα τα ξαναπούμε, δεν θα είμαι καθόλου απελπισμένος.

Χαιρετώ, 

Εγώ, ο μικρός.