Μεταξύ άλλων, με χαρακτηρίζει η κακιά συνήθεια του καπνίσματος. Κάπου-κάπου, έχουνε περάσει από το κεφάλι μου διάφορα πράγματα σχετικά με τη συνήθεια αυτή, οπότε έκρινα καλό να ασχοληθώ με αυτό στο πρώτο μου επίσημο blog entry. Με αφορμή μια τυχαία ανάρτηση περί της σχέσης χρόνου-τσιγάρου, είπα να τα βάνω κάτω. Παραθέτω με έντονα γράμματα την ανάρτηση που με ενέπνευσε.

«Κάνω το τσιγάρο και φεύγουμε»
«Κάνε ένα τσιγάρο και φτάνω»
«Μέχρι να κάνεις το τσιγάρο σου θα είμαστε εκεί»
Αν δεν υπήρχαν τσιγάρα, πώς θα μετρούσαμε τον χρόνο;

Και τώρα ας βάλουμε σε μια σειρά το χυμαδιό σκέψεων που έχω περί τσιγάρου.

Ένα τσιγάρο κρατάει από 3 εως 7 λεπτά. Εξαρτάται από το ρυθμό καπνίσματος, την ένταση κάθε τζούρας, το είδος και το μέγεθος του τσιγάρου, πολλά. Κάποιοι μπορεί να το αφήνουν να καίει, τραβώντας μια ρουφηξιά που και που, ανεβάζοντας δραματικά το χρόνο που θα τελειώσουν το τσιγάρο τους. Αλλά προφανώς και δε μας ενδιαφέρουν αυτές οι περιπτώσεις. Μας ενδιαφέρουν αυτοί που συνδυάζουν το τσιγάρο με κάτι άλλο.

Πολλά μπορεί να κάνει κανείς ενώ καπνίζει ένα τσιγάρο. Να πιει καφέ. Να διαβάσει εφημερίδα, περιοδικό, βιβλίο. Να ακούσει μουσική. Να συνομιλήσει στο τηλέφωνο ή δια ζώσης με κάποιον άλλο. Να δει ειδήσεις, ανησυχώντας ή αδιαφορώντας για τα τεκταινόμενα. Να χέσει. Να τραβήξει μαλακία. Να γαμήσει ή να γαμηθεί, ανάλογα με το φύλο ή τη σεξουαλική κατεύθυνση. Να αναλογιστεί τη ζωή του, τα λάθη του, τα πάθη του. Να μάθει καλύτερα τον κατά τ’άλλα άγνωστο συνάνθρωπο.  Να κάνει μια βόλτα. Να οραματιστεί την αυτοκτονία του. Να ονειρευτεί το μέλλον του. Να σκεφτεί πως μπορεί να βγάλει περισσότερα χρήματα. Να κάνει καμάκι. Να φάει μια μεγαλοπρεπή χυλόπιτα. Να φάει ένα σουβλάκι με τζατζίκι για να του περάσει η στεναχώρια. Να χωρίσει. Να πιει μια μπύρα.

Πολλά, πάρα πολλά… Όλα όμως τελειώνουν με το πάτημα της κάφτρας. Στο τασάκι, στο δάπεδο, δεν έχει σημασία. Με το που σβήσει το τσιγάρο, η ιδιαιτερότητα της στιγμής χάνεται. Το ποτό γίνεται ένα απλό ποτό, οι γυναίκες γίνονται απλές γυναίκες, οι κουράδες γίνονται απλές κουράδες, οι συνάνθρωποι γίνονται απλές κουράδες, το γαμήσι γίνεται ένα ακόμα συνηθισμένο γαμήσι, οι ειδήσεις ξαναγίνονται αδιάφορα νέα και κουτσομπολιά, το φαγί και το ποτό αποκτούν καθαρά καταναλωτικό χαρακτήρα και πάλι. Και το γράψιμο γίνεται απλώς άλλη μια καταγραφή ιδεών μιας ταλαιπωρημένης κούτρας.

Και εδώ έρχεται η απορία: έχει άραγε κάποια μαγική δύναμη το ρημάδι και μεταμορφώνει τις στιγμές σε κάτι το ιδιαίτερο, που μαρκάρει σαν μαρκαδόρος υπογράμμισης  τις sos στιμές της μέρας; Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο! Ούτε το πώς σκέφτονται οι γυναίκες, ούτε το πού οδεύουμε σαν ανθρωπότητα, ούτε το τί στο λύκο κάνω με τη ζωή μου!

Μου φαίνεται πως η υπόθεση σηκώνει κι άλλο τσιγάρο…