Ουάου! Μια βδομάδα τριαντάρης! Γιούπιιιιι! Ζήτωωωω! Ναιαιαιαιαιαι! ΝΕ!

*παρέλαση της μπάντας του Δήμου (Αθηναίων, όχι Μυλωνά), πυροτεχνήματα, σερπαντίνες (κανονικές, όχι σαν αυτές που έβγαλα μετά από τον εκρηκτικό συνδυασμό λαχμαντζούν-γιαουρτλού-κιουνεφέ), παράδοση κλειδιού της πόλης από τον Δήμαρχο κι άλλες εορταστικές εκδηλώσεις*

Τέλος φιέστας… Και τώρα, τι;

Κλείνω αισίως μία εβδομάδα που διανύω το τριακοστό έτος ζωής μου. Μέχρι πριν λίγες μέρες, θεωρούσα ότι είναι μια σημαδιακή ηλικία κι αγχωνόμουν που θα διαβώ το κατώφλι της, επειδή ένιωθα ότι δεν είχα πετύχει κάτι σημαντικό ως ώρας. 

Οι εντυπώσεις μου;

Καμία διαφορά!

Εξακολουθώ να περπατάω όπως και πριν, να αναπνέω όπως και πριν, να βρίζω τους πάντες όπως και πριν, να ασχολούμαι με τα χόμπυ μου όπως και πριν, να κάμω απ’αυτά τα σαιχς που κάμουν οι νέοι όπως και πριν, να καπνίζω όπως και πριν (μπαμπά, καταρχάς μπράβο που τα διαβάζεις, επιτέλους έμαθες να χρησιμοποιείς υπολογιστή, κατά δεύτερον ντροπή κι αίσχος στο σόι μας που στα μεταφέρει και στα δείχνει κιόλας, τρίτον, ναι, καπνίζω!), να κάνω την ίδια άχαρη δουλειά για φραγκοδίφραγκα, περιτριγυρισμένος από τους ίδιους ανεκδιήγητους συναδέλφους και μιλώντας με τα ίδια ζα πελάτες κάθε μέρα (έρχεται κι η ώρα που θα τα πω κι αυτά πουλάκια μου!) όπως και πριν,  να ονειρεύομαι για το μέλλον όπως και πριν, όλα όπως και πριν!

Απλά τονίζω κάθε φορά ότι είμαι τριάντα…

Να ευχαριστήσω λοιπόν γι’αυτά τα υπέροχα χρόνια τα κολλητάρια μου, που μοιραστήκαμε τόσες στιγμές όλα αυτά τα χρόνια και έχουμε άλλες τόσες να βρούμε μπροστά μας στα επόμενα… Α, και που μου έκαναν αυτή την υπέροχη τούρτα!

Τα χειρότερα έρπονται και πάλι καλά να λέμε, γιατί δε βιαζόμαστε να τα μάθουμε!

Να ευχαριστήσω κι όλους όσους ήρθαν, πέρασαν, έμειναν ή έφυγαν: bandmates, γκόμενες, συναδέλφους, συνδαιτυμόνες, συμπότες, συμπάσχοντες, συμμαθητές, συμφοιτητές, συνανθρώπους, συμμάλακες (εεε, εννοώ ότι όλοι λίγο πολύ μαλάκες είμαστε, ναι; μην πάει ο νους σας σε ομαδικούς αυνανισμούς!).

Υ.Γ.: ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΙΑΝΤΑ ΩΡΕ! ΕΙΚΟΣΙΔΕΚΑ ΕΙΜΑΙ! ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!